(Raúl Glez. Tuñón – B.R. – LNL)
Galiza non é Galiza sen gaiteiros. Así Chinto Murás entre 1776 e 1786 fundando cidades na Arxentina, así o misioneiro Basilio Barral evanxelizando indíxenas waraos en 1935 coa súa gaita no Delta do Amacuro (Venezuela). Pero a gaita calou ante a carraxe e a aldraxe da guerra civil do 1936. Este é un poema do poeta porteño Raúl González Tuñón dedicado a un gaiteiro chamado Domingo Ferreiro do que algúns din que pode ser o que se deu en chamar «gaiteiro de Texas».
Toca a gaita Domingo Ferreiro
Toca a gaita… “non quero, non quero!”
Porque están cheas de sangue as rías
Porque non quero, non quero.
E xa secaron os ramos frolidos
Que ela traguía na saia do vento
Que ela traguía ao seu noivo soldado
Ou pescador, labrego, mariñeiro.
Sobre Galiza xa caiu a peste
Ai! Os escuros sarxentos viñeron
Xa dos piñeiros colgan os homes
Toca a gaita: non quero, non quero.
E o que está vivo andará polo monte
E nas aldeas os bons xa caeron
Ai! Que non vaian os lobos ao monte
Toca a gaita, non quero, non quero.
Toca a gaita… que baile o bispo
Toca a gaita.. non quero, non quero
Porque non é hora de festa en España
Porque non quero, non quero, non quero.
Toca a gaita, que baile a cobra
Toca a gaita, non quero, non quero
Porque a gaita non quere que toque
Porque morreu Domingo Ferreiro.